Nie chce mi się dzisiaj nic,
i zwyczajnie brak mi sił,
w głowie zwycięża niepokój,
syf i zamęt sieje wokół,
lecz próbuję się pozbierać,
i zaczynam znów od zera,
jak to mówią chrześcijanie,
biorę krzyż swój znów na ramię,
albo jak to w mitologii,
syzyfowej znów start drogi,
ile prób przed nami powiedz,
ile szans gdzieś przejdzie bokiem,
kiedy w końcu zrozumiemy -
- brak nas samych nic nie zmieni,
kiedy w końcu do nas dotrze,
że uciekać wciąż niedobrze,
że o równowagę chodzi,
coś odpuścić, a coś zrobić,
jaki mamy mieć sens w życiu,
gdy my sami wciąż w ukryciu,
negatywu siły wierni,
wciąż pozostajemy bierni,
to donikąd droga, przyznaj,
i to nie radości przystań,
to zaułek brudny strasznie,
więc odrzućmy kłótnie, waśnie,
bo do czego to prowadzi,
złapmy ster, czas poprowadzić.