Η αντίθεση της θέσπισης υποχρέωσης εμβολιασμού με τη συνταγματική έννομη τάξη

α) Ο σεβασμός και η προστασία της αξίας του ανθρώπου

Το άρθρο 2 παρ. 1 του Συντάγματος ορίζει ότι <<ο σεβασμός και η προστασία της αξίας του ανθρώπου αποτελούν την πρωταρχική υποχρέωση της Πολιτείας>>. Ο νομοθέτης αναγνωρίζοντας ότι σε ένα δημοκρατικό κράτος δικαίου η προστασία της αξίας του ανθρώπου δεν μπορεί παρά να είναι το ύψιστο αγαθό, τοποθέτησε την ανωτέρω διάταξη όχι στο δεύτερο μέρος του Συντάγματος του 1975, το οποίο αφορά τα ατομικά δικαιώματα αλλά στο πρώτο μέρος που αφορά τη μορφή του πολιτεύματος. Η επιλογή αυτή του συντακτικού νομοθέτη, η οποία άλλωστε είναι επιβεβλημένη,πέρα από τον έντονα συμβολικό της χαρακτήρα, έχει συγκεκριμένες έννομες συνέπειες. 

Κατ’ αρχάς, να σημειωθεί ότι μετά τις εκατόμβες νεκρών του Β΄Παγκοσμίου Πολέμου καθώς και των ολοκληρωτικών καθεστώτων είτε με τη μορφή του εθνικοσοσιαλισμού είτε με τη μορφή του κομμουνισμού είτε με τη μορφή της στρατιωτικής δικτατορίας η παγκόσμια κοινότητα θέσπισε αυστηρούς κανόνες διεθνούς δικαίου για επιβολή περιορισμών των δικαιωμάτων του ανθρώπου τόσο από την εξουσία των κρατών όσο και από αυτή που ασκείται από υπερκρατικές οντότητες. Οι κανόνες αυτοί περιέχονται σε διεθνείς συμφωνίες, όπως στην Ευρωπαϊκή Σύμβαση Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (ΕΣΔΑ) του 1952, στο   Διεθνές Σύμφωνο για τα Ατομικά και πολιτικά Δικαιώματα,  Ν. Υόρκη 1966, το οποίο κυρώθηκε από την Ελλάδα με τον ν. 2462/1997, στη Σύμβαση για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου και της Βιοϊατρικής, Οβιέδο 1997, η οποία κυρώθηκε από την Ελλάδα με τον ν. 2619/1998, στις Συνθήκες της Ευρωπαϊκής Ένωσης κ.α. Επίσης,στον Κώδικα της Νυρεμβέργης, όπως αυτός διατυπώθηκε στην απόφαση του δικαστηρίου που δίκασε εγκλήματα πολέμου, η οποία καθιέρωσε δέκα κανόνες, με τους οποίους απαιτείται να συμμορφώνονται οι επιστήμονες κατά τη διενέργεια πειραμάτων σε ανθρώπους, ένας από τους οποίους είναι η απαιτούμενη συναίνεση, μετά από την προσήκουσα πληροφόρηση, του υποκειμένου.

Ακριβώς υπό το πρίσμα των ανωτέρω υπερκείμενων κανόνων και αρχών απαιτείται να γίνει η ανάγνωση και η ερμηνεία του προαναφερθέντος  άρθρο 2 παρ. 1 του Συντάγματος, ενώ είναι αξιομνημόνευτη η διαπίστωση ότι στο προϊσχύσαν προδικτατορικό Σύνταγμα του 1952 δεν υπάρχει αντίστοιχη διάταξη. Αξίζει επίσης να σημειωθεί ότι στην εισηγητική έκθεση του τότε Υπουργού Δικαιοσύνης προς την Ε΄ Αναθεωρητική Βουλή των Ελλήνων (σελ.1 παρ.2) αναφέρεται ότι <<ήδη μετά τας δοκιμασίας του Έθνους διαρκούντος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου και επί μακρόν μετ’ αυτόν και την επ’ εσχάτων επιβολήν επί επταετίαν ενός τυραννικού καθεστώτος, κατέστη επιτακτική και επείγουσα η ανάγκη της εκπονήσεως νέου καταστατικού χάρτου, συμφώνου προς τα αιτήματα των καιρών, αλλά και προς τας ιδιοτυπίας  της ελληνικής πραγματικότητος.>> , καθώς και ότι << η εδραίωσις μιας πραγματικής Δημοκρατίας εξαρτάται από την επιτυχή εκπλήρωσιν του επείγοντος τούτου συντακτικού έργου >> και ότι στη δεύτερη εισηγητική έκθεση της συνταγματικής επιτροπής του Συντάγματος 1975, (σελ.1), διαβάζουμε πως << εν άρθρω 2 διακηρύσσεται  η ανθρώπινη αξία η ως εδέχθη η Επιτροπή, κατά λεκτικήν τροποποίησιν του κυβερνητικού σχεδίου, η “αξία του ανθρώπου” και η αναγνώρισις των εξ αυτής πηγαζόντων θεμελιωδών δικαιωμάτων >>.
Είναι λοιπόν προφανές ότι το άρθρο 2 παρ. 1 του Σύντάγματος, κατοχυρώνοντας ως υπέρτατη υποχρέωση ενός κράτους δικαίου το σεβασμό και την προστασία της αξίας του ανθρώπου, η οποία αξία νοηματοδοτείται μόνο εντός καθεστώτος ελευθερίας, ορίζει το αυτονόητο, δηλαδή το ότι ελεύθερη δράση του ανθρώπου αποτελεί αυτοσκοπό του πολιτικού και νομικού μας πολιτισμού. Πράγματι, ο άνθρωπος γεννιέται με προορισμό να είναι ελεύθερος, έχει αξία μόνο ως ελεύθερο ον και αυτή του η αξία δεν μπορεί ποτέ να περιοριστεί, όπως μπορούν να περιοριστούν τα ατομικά δικαιώματα, αλλά κι αυτά πάντοτε υπό τους περιορισμούς που θέτει το Σύνταγμα, το Ενωσιακό Δίκαιο και οι διεθνείς συνθήκες, για λόγους δημοσίου συμφέροντος. Σε περίπτωση που ένα καθεστώς με ολοκληρωτικά χαρακτηριστικά, το οποίο θεωρεί τον άνθρωπο αντικείμενο (res), θα επιθυμούσε να υποβιβάσει την αξία του ανθρώπου σε αντικείμενο δεκτικό περιορισμών λόγω δήθεν της αφηρημένης και αμφισβητούμενης έννοιας του <<καλού του κοινωνικού συνόλου>>, τότε θα επέλεγε να αποδώσει στο σεβασμό και την προστασία της αξίας αυτής την προστασία που απολαμβάνουν τα ατομικά δικαιώματα, ώστε να μπορεί να περιοριστεί για λόγους δημοσίου συμφέροντος, πράγμα που, όπως άλλωστε είναι αυτονόητο, δεν μπορεί να επιτραπεί από τις αξίες του ευρωπαϊκού και γενικότερα του δυτικού πολιτισμού πολιτισμού και εύλογα δεν επιλέχθηκε από το συντακτικό νομοθέτη.
Συνακόλουθα, η τόσο βάρβαρη και έντονα προσβάλλουσα την αξία του ανθρώπου υποχρέωση εμβολιασμού όχι μόνο έρχεται σε ευθεία αντίθεση με το άρθρο 2 παρ. 1 του Συντάγματος αλλά συνιστά και ειδεχθέστατο έγκλημα κατά της ανθρωπότητας διαπραττόμενο από όλους όσους συνετέλεσαν στην έκδοση και στην εφαρμογή του συγκεκριμένου νομικού ανοσιουργήματος και των αντίστοιχων με αυτό για άλλες κατηγορίες πολιτών είτε ως δημόσιοι λειτουργοί και υπάλληλοι, συμπεριλαμβανομένων και των δικαστικών λειτουργών, είτε ως δραστηριοποιούμενοι στον ιδιωτικό τομέα, όπως είναι οι ιδιοκτήτες μέσων μαζικής ενημέρωσης, οι δημοσιογράφοι, οι ιατροί της τηλεόρασης, οι εργοδότες που δεν σεβάστηκαν την επιθυμία των υπαλλήλων τους να μην εμβολιαστούν ή προέβησαν σε ανεπίτρεπτες διακρίσεις με βάση την επιλογή τους  αυτή κτλ

Μέσα κοινωνικής δικτύωσης: https://linktr.ee/freedomordeath

Οι affiliates μου: https://affiliates.brightexplorer.com/